جهت خالی نبودن عریضه

یکی از دوستان خوبم که منو از طریق پستها و کامنتهای فیسبوکیم میشناخت اینجا رو به قول خودش اتفاقی پیدا کرده و بسیار متعجب  شده که اگه این همون هلیا ست چرا اینجا اینجوری مینویسه!

البته ایشون حق دارن.چون همیشه یه چهره ی منتقد و جدی و اهل مطالعه و مناظره با چاشنیه بدجنسی از من دیدن و همیشه تصور شخصیتی با غلبه ی  نیمکره ی چپ از من داشتن.

 به نظر من همه ی آدمها علاوه بر کودک درون چند شخصیت درونی دیگه هم دارند که بروزشون توسط عقل و احساس کنترل میشه. از جمله شنگول درون ,  شاسکول درون , ننه قمر درون , اینشتین درون و... توی وبلاگ دختر عزیزتر از جانم شنگول  و ننه قمرم فعالترن! و البته عنصری که همیشه در تمامیه شرایط در من بی وقفه فعاله دستگیره دره درونه.گیررررر میدم گیر. بد نیست. باعث بهبود خودمو اطرافیانم میشه.

مثلاً من اگه جای سحر قریشی باشم هیچ وقت مصاحبه نمیکنم چون سریع شاسکول درونش میزنه بیرون.

چقدر مرجانه گلچینو دوست دارم.عشق بچگیامه.نمیدونستم مثل خودم اسفندیه.

دلم جناب خانو میخواااااااد.دلم براش تنگ شده.جناب خاااان.چش نداشتین ببینین یه برنامه شادمون میکنه.اه

دلم یه لیوان چای بابونه ی رقیق و یه خیال راحتو کلی وقته اضافه میخواد. دلم یه دل سیر خواب بی دغدغه ی خارج از وقت میخواد.دلم پیاده رویهای چند ساعته تو خیابونهای زمسونی و لرزیدن از سرما برای  رسیدن به کتاب فروشی مورد علاقمو میخواد که کتاب امانت هم میده.دلم مسافرت با دوستامو میخواد.دلم واسه خودم تنگ شده.اما...

خسته نیستم! بینهایت دوست دارم دغدغه ی شکلاتیه من...